Ik ben de koningin van een onbewaakt kasteel waar ridders aanvallend op afkomen. Er is geen verkenner die ze heeft zien aankomen, geen poortwachter die ze tegenhoudt. Er is geen waarschuwing ‘’Koningin er komt een leger aan’’.  Ze zijn gewoon opeens daar.

Als kind ben ik regelmatig verhuisd. Dit maakte dat ik vaak een beroep moest doen op mijn aanpassingsvermogen. Zo leerde ik me steeds makkelijker te vormen naar mijn omgeving. Dit ervaarde ik enerzijds als heel mooi daar waar ik me moeiteloos kon verbinden met een ander, mee kon bewegen met de dingen die zich voordeden. Maar het heeft er ook voor gezorgd dat ik het tot op heden moeilijk vind mijn eigen grenzen aan te geven. Want in mijn leven leken grenzen niet te bestaan, laat staan het afbakenen ervan. Zover als ik me kan herinneren, stond ik dan ook altijd volledig open richting de ander en mijn omgeving.

Ik heb nooit geleerd mijn eigen individualiteit ten diepste tot uiting te brengen en wist dan ook niet wie ik zonder mijn omgevingsfactoren was. Nu pas zie ik in dat ik altijd grenzeloos ergens in ben gestapt: Een baan, een project, een relatie. En dat mensen vrij rond konden huppelen in mijn persoonlijke ruimte, tot het moment waarop ik volledig overprikkeld was. Wanneer dit soort momenten zich voordoen, ontstaat er nog steeds een soort airbag effect dat ik ervaar als een soort bubbel die zich om mij heen vouwt.   

Hier komen de prikkels van buitenaf niet binnen en bevind ik me op een emotioneel prettige afstand van hen die mijn onzichtbare grenzen overlopen. Vanaf hier kan ik veilig toe kijken hoe andere mensen afspraken maken en verantwoordelijkheden aangaan. Dingen niet acceptabel vinden, of juist toestaan. En bovenal; voor zichzelf en hun eigen individu gaan staan.

Maar in deze bubbel is het ook eenzaam. Want omdat hij alles tegenhoudt, kunnen ook positieve prikkels hun weg naar binnen niet vinden; De kleuren en geuren van de natuur, een mooi liedje waarin ik me helemaal kan verliezen. Er komt dan ook altijd een moment waarop de emotieloosheid te sterk wordt en het wint van de emotionele veiligheid.
Het is dat moment waarop ik mijn bubbel door prik zodat ik weer in contact met het échte leven sta.

Ik probeer nu mezelf aan te leren mijn persoonlijke grenzen te herkennen en deze aan te geven. Verlang naar het moment waarop ik mijn bubbel eens en voor altijd door kan prikken. Niet langer aan de wereld hoef te ontsnappen omdat ik de juiste poortwachters heb gevonden die mij helpen om mijn grenzen te bewaken en ik uiteindelijk in contact met mijn omgeving voor mijn eigen individu kan gaan staan.