‘’Ik probeer te ontsnappen uit de gevangenis van mijn beperkende overtuigingen’’
Mijn vader werd tijdens de oorlog op zesjarige leeftijd naar een gastgezin aan de andere kant van het land gestuurd, zonder dat iemand hem verteld had, dat dit wegens veiligheidsredenen was. Toen hij terug kwam, had zijn vader hun gezin verlaten. Hij heeft nooit geweten waarom. Want zijn moeder zweeg liever dan dat ze praatte. Als overlevingsmechanisme bedacht hij daarom verhalen, om zo om te kunnen gaan met de dingen die hij niet begreep. De plicht als oudste van het gezin het goede voorbeeld te moeten geven aan zijn broertjes en zusjes die jonger waren en het gebrek aan een vaderfiguur aan wie hij dingen kon vragen, maakte dat hij alleen leerde te vertrouwen op de dingen die hij zichzelf had wijsgemaakt.
Als vader had hij dan ook altijd gelijk. En mijn hele jeugd lang heb ik dan ook het gevoel gehad dat ik niets goed kon doen, overal schuld aan had en nooit goed genoeg was. Ik was er van overtuigd dat ik een waardeloos kind was, dat ik de liefde niet waardig was. Mijn moeder bevestigde dat gevoel door mij niet de genegenheid te geven waarnaar ik verlangde. Zo deden we bijvoorbeeld niet aan knuffelen, dat kwam te dicht bij voor haar.
In mijn volwassen jaren stapte ik telkens weer in relaties waarbinnen ik mijn partner tevreden probeerde te houden. Want als ik hem teleur zou stellen, zou hij niet meer van me houden. Op mijn werk had ik het veel te druk maar durfde ik dat niet aan te geven omdat ik bang was dat ze anders dachten dat ik het niet aankon. En ik deed tevergeefs pogingen om mijn ouders te redden, hen gelukkig te maken. Ik wilde dat ik nodig was; alleen dat gaf mij het gevoel dat ik bestaansrecht had. Ik zat vast in overtuigingen die leidden tot terugkerende patronen, leek mijn leven in cirkels te lopen en had het gevoel niet vooruit te komen.
Het was na het overlijden van mijn vader, die de aarde verliet als gevangene van zijn eigen overtuigingen, dat ik de drang voelde mezelf uit deze niet bevredigende cirkel te bevrijden. Geen psycholoog of coach heeft hem ooit kunnen overtuigen van een andere zienswijze omdat hij ze niet wilde geloven. Ik wilde niet dat dat mijn einde zou worden en zocht hulp in mijn omgeving. In gesprekken met anderen kon ik expressie aan mijn gevoelens geven.
Zij gaven me de ruimte om te praten, stelden de juiste vragen. En vaak waren het mijn eigen antwoorden die me inzicht in mijzelf gaven.
Ik zie het mijzelf verlossen van deze overtuigingen als een levenslang proces waarin ik steeds weer nieuwe beperkingen tegen zal komen. Maar door me niet langer met deze situaties te identificeren en vanuit zelfinzicht te reageren, kan ik beetje bij beetje achter de tralies van mijn eigen gevangenis vandaan komen, me in een nieuwe werkelijkheid begeven. Zo zag ik laatst tijdens een conflictsituatie met mijn partner voor het eerst in, dat niet ik degene was die iets verkeerds gedaan had. Ik voelde dat ik gelijk had. En toen ook hij toegaf dat hij fout zat, bevestigde dat ik niet schuldig was, besefte ik dat ik bij de kern van een van mijn diepgewortelde overtuigingen aangekomen was en ervaarde ik de meest pure vorm van liefde en genegenheid. Indirect heeft hij mij daarmee van dit patroon bevrijd.